Deud y byddai'n disgwyl yn yr un hen le, pan fydd y byd ar lanw drwy lonydd cul y dre. Mi fydd 'na flodau arna'i, nid blodau sipshwn na llysiau'r blaidd ond blodau bach y cloddiau, heb eu hystyr a heb rhyw fai.
Deud y byddai'n euog, a deud mod i dal yn hardd, deud eu bod nhw yn fy ngwylio yn y drych uwchben y bar. Deud y byddai'n gorfod denig, rho rhyw gelwydd hefo'r gwir, deud y bydda'i yno rwan, deud na fydda'i yno'n hir.
O, mi oni bron a choelio'n hun, mi oedd bron i mi goelio'n hun.
Deud y bues i'n arwr, deud fod gen i esgyrn sant, gad yr amlen ar ei haelwyd, hen blu adar a llythyrau plant.
Monday, 7 October 2013
Be wyddwn i am ffrindiau
Gwedi f'antur yn y garej (Y mae cofnod isod), des i a Swarfega yn ffrinidau gyda'r beic.
Myfi a fu ar fy mhenliniau mewn oel a chogs yn ei drwsio, myfi a roddais eisteddfa newydd arno, a lapio tap brown am ei gyrn, a'i olchi gyda brasso a thwthpesd. A rhoddais olwynion newydd arno, a tshaen, a phyd brecs newyddion. Y mae bellach yn gyfaill da, er ei fod yn gwrthod gwneud defnydd o chwech o'i ddeg ger. A mae'n taflu ei dshaen i'r brwgaitsh weithiau wrth esgyn elltydd. Ta waeth, golygus ydyw, a myfi ysydd mal syr i bawb wrth iddynt fy ngweled yn gwibio heibio'r bwhwmwyr.
Subscribe to:
Posts (Atom)
