Efallai i mi son cyn heddiw mai un o f'amcanion mewn bywyd yw tyfu locsyn. Dyfal donc a dyrr y garreg yn ôl y rhai sy'n rhy hen i wbod, felly treuliais yr wythnos ddiwethaf yn trio, er i mi drio droeon.
Echnos, gan weld, fel pob tro, nad oedd llawer o ddatblygiad ar faes y gad, cefais syniad. Eilliais fy ngên a'm bochau- gan adael be dybiwn i oedd sylfaen mwstash praff. Syniad da, ebychais, byddai mwstash yn fy siwtio i'r dim a'n denu lodesi smart mor swit a siwgr candi i ysgwyd fy llaw ac eistedd ar fy nglin. Hefyd, byddai'n galluogi i mi grynhoi f'ymdrechion ar un ardal o'r wyneb yn unig, yn hytrach na cheisio'n ofer i daenu gwrtaith prin dros faes sy'n rhy fras fel petai. Ac O! Mor felys fyddai deffro'r bore gyda ôl gwrywdod ar fy ngwefl.
Ond ofer (Och!) fu'r ymdrechion. Bu rhaid i mi dynnu llafn trwy'r trawswch heno am ei fod yn edrych mor ofnadwy o hyll.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment